Dat was het dan!

 

’t is afgelopen, ’t is gedaan! Alles is gezegd, alles is geschreven; dat was het dan voor de sneeuwklassenblog Hip hip hoera!

 We hebben geprobeerd om voor de thuisblijvers een juist beeld te scheppen van hoe de sneeuwklassen er bij JEKA aan toe gaan. Met een knipoog en een glimlach hebben we het gehad over pech en plezier, over ernstige of minder ernstige dingen, over een lach en een traan. Want zo gaat het er ook echt aan toe.

Honderden foto’s en dagverslagen zijn er doorgezonden voor de schoolwebsites, zodat die doelgericht op hun eigen school informatie konden bezorgen aan de ouders en de geïnteresseerden.  Dat zullen we trouwens blijven doen voor de scholen die na het krokusverlof komen. We hebben prachtige foto’s gezien, ondanks de dunne sneeuwlaag. Proficiat aan alle fotografen! 

Ook de jarigen na krokus hoeven niks te missen. Zij zullen de blitze JEKA-speelkaarten blijven krijgen. Dat is beloofd. 

Verder willen we er ook op wijzen dat het Sneeuwklassenfotoboek er uiteindelijk toch gekomen is. Wie het nog niet gezien heeft, mag gerust eens klikken op de link aan de rechterkant van deze tekst.Kies ‘View as slideshow’ en je krijgt een selectie van 70 foto’s, die grotendeels genomen zijn door de leerkrachten van verschillende scholen. Zowel de skilessen als de nevenactiviteiten komen erin voor.

De Burgruine Ehrenberg is als excursie de meest gewaardeerde nieuwkomer in het aanbod. Het rodelen daarentegen is een traditionele topactiviteit, die door omstandigheden volledig in het water gevallen is. Het is een klein wonder dat het skiën zelf bijna onophoudelijk is blijven doorgaan.

  

 De nabije toekomst van JEKA staat in twee brochures. De volgende zomer zitten we ergens in één van de elf zonovergoten JEKA-bestemmingen met onze voeten in het verfrissende water en in de winter 2008 beleven we weer dolle pret in dikke pakken sneeuw.

Even zeker is het dat dit de allerlaatste Hip hip hoera is. De volgende jaren zullen zich er minder toe lenen om continu een blog van de sneeuwklassen bij te houden. Tenzij er een nieuwe enthousiaste redacteur verschijnt, houdt het hiermee op.

Nog een laatste woordje van dank voor onze trouwe en vooral talrijke lezers. We zijn bijzonder fier op onze lezersscore die op het topmoment méér dan duizend lezers bedroeg. We hebben heel veel positieve schouderklopjes gekregen. Dat deed deugd. Nogmaals bedankt! 

En tot ziens in uw volgende JEKA-bestemming!

Krokus voor de deur

 

Dit is de laatste dag sneeuwklassen voor het krokusverlof. Vanavond rijden elf belgische autocars naar huis met de kinderen van de sneeuwklassen en JEKA-medewerkers.  Enkel de Tsjechische en Engelse JEKA-groepen blijven nog tot het weekend. Op de skipistes worden plaats geruimd voor de vakantiegangers.  

Daarmee zijn de sneeuwklassen nog lang niet afgelopen. Na het krokusverlof gaat het nog twee periodes verder en zelfs tijdens het verlof zijn er een paar scholen die het systeem sneeuwklassen volgen. Dat is dus nog een heel pak volk voor de volgende weken. Maar vandaag overheerst het gevoel dat er een episode afgesloten wordt en is het tijd voor een round-up.  

Het meest opmerkelijke feit van de voorbije weken is wel overduidelijk het sneeuwgebrek geweest. Constant hebben we op de limiet van onze mogelijkheden gebalanceerd en een paar keer hebben we effectief moeten uitwijken naar andere pistes. We hebben wekenlang met de onzekerheid geleefd of we de volgende dag nog wel konden skiën. Uiteindelijk zijn er slechts twee dagen geweest dat het helemaal niet te doen was en die zijn gecompenseerd door avondski of door een andere activiteit. Op dit ogenblik is de sneeuwlaag nog steeds miniem op de beginnerslift van Stanzach. Boven de 1000m is er gisteren een laagje van 10 cm bijgekomen, zodat ze daar iets rustiger ademen. Zelfs het rodelen in Holzgau is nog eens kunnen doorgaan. Wie weet houd de laag het dit keer iets langer uit dan slechts een paar dagen? Voor de Gfjöllberglift zal het waarschijnlijk nog niet voldoende zijn. In Warth & Schröcken zijn ze ondertussen wel uit de problemen. Dat heeft ook veel langer geduurd dan hen lief was. Voor het krokusverlof is er opnieuw lenteweer voorspeld tot 13°C overdag.   

 

Zo komen we aan onze allerlaatste jarigen van Hip hip hoera: je hebt er nog twee te goed uit het huis Verriest. Het zijn Lien en Joris van het Sint-Hubertuscollege uit Neerpelt, die op deze laatste sneeuwklassendag voor de krokuspauze met hun honderd zeventig deelnemers naar de Saloberkopf in Schröcken trekken om te testen wat ze gedurende de week geleerd hebben. Deze avond gaan ze aan boord voor de terugreis naar Neerpelt. Volgend jaar zijn ze met iets meer! Hopelijk ook met iets méér sneeuw!   

Nog één keer tot morgen!

Valentijn in Tirol

 

Op Valentijnsdag is er iets belangrijkers aan de gang dan het skiën, namelijk er hangt  romantiek in de lucht. We vermoeden dat er bij de aankomende jeugd op sneeuwklassen enige spanning heerst omtrent de huidige dag. Dat past nu eenmaal bij hun nakende volwassenheid.

Toch zijn we op het JEKA-bureau slecht geplaatst om het reilen en zeilen binnen de JEKA-huizen te kennen op een dag als deze. We weten alleen dat de jongeren erg goed op de hoogte zijn van het feit dat het Valentijn is. En de leerkrachten weten dat ook. Zij zijn op hun hoede voor alle mogelijke geheime plannen, die binnen kleine kliekjes gesmeed worden om de ene aan de andere te koppelen. Want voor sommige jongeren is het nu of nooit! Als het vandaag niet gebeurt, dan is het niet meer voor deze periode! 

Een prille liefde die ontloken is op sneeuwklassen in Tirol, dat is nog eens iets dat je binnen enkele jaren kan komen vertellen in een reality show van VTM. Het resultaat van deze dag kan dus van primordiaal belang zijn tot ver in de toekomst.  

Heel zeker zitten er brieven, pakjes, geheime boodschappen of andere tactische middelen opgeborgen tot het grote moment is aangebroken. De kunst is natuurlijk om het geheim tot op het laatste ogenblik binnen het eigen kliekje van samenzweerders te houden, die de juiste jongen aan het juiste meisje willen koppelen. Als het uitlekt wordt het wel heel moeilijk. Dan is de verrassing en de romantiek al weg voor het allemaal begonnen is. Het beste wat je kan overkomen is dat één van de leerkrachten wil meewerken. Die kan er misschien voor zorgen dat er precies op Valentijn een “romantische” activiteit plaatsvindt zoals bijvoorbeeld een ritje met de arrenslee, een boswandeling of een bezoek aan het sprookjeskasteel Neuschwanstein. Het decor of het entourage kan goed van pas komen om deze dag “onvergetelijk” te maken.  Maar het toeval blijft een onberekenbare factor! 

De Neerpeltse jeugd van het Sint-Hubertuscollege is een paar jaartjes ouder dan de doorsnee laatstejaarsleerlingen van de lagere school. Valentijnsdag is daarom iets belangrijker voor hen dan voor de andere scholen.

   

Vandaag wil het toeval dat er in het huis Groeninge drie jarigen zijn tijdens deze periode en dat één ervan precies op Valentijn jarig is. Sebastiaan is de uitverkorene ! Nog meer toeval is dat de twee andere jarigen meisjes zijn: Stefanie en Kirstie. Met hun drietjes staan ze te glunderen op de foto. Een dergelijke “toevallige” selectie kan alleen op Valentijnsdag.   

Tot morgen!

Niet bij de pakken blijven zitten

 

Het is één van de meest bizarre seizoenen, die we al meegemaakt hebben. Nochtans zijn we niet aan ons proefstuk toe.

In februari 1999 waren we hier in het Lechtal bedolven onder meters sneeuw en kregen we aandacht van radio, televisie en geschreven pers, totdat in Galtür doden gevallen waren. Dat was plotseling interessanter en weg waren ze, de journalisten. 

Nog maar twee zomers geleden hebben we in augustus een overstroming van de Lech meegemaakt, die tot op nauwelijks tien meter van onze skikelder genaderd was. Even verderop in Duitsland was de wateroverlast zo groot dat het ook al wereldnieuws werd.

We hebben deze laatste jaren al enkele keren een natuurramp van heel dichtbij meegemaakt en toch durven we vandaag beweren dat dit één van de meest bizarre seizoenen is. Té veel is niet goed, té weinig ook niet! En dat laatste is toch wel het meest opvallende van de huidige winter. Het wil gewoon niet sneeuwen.

Het gebeurde vroeger al wel eens dat we een paar dagen zonder zaten na een zware regenbui of een paar extreem warme dagen, maar meestal was er nog binnen dezelfde periode een verse laag, waarmee we weer voor een weekje gerust waren. Eigenaardig genoeg is het niet het skiën zelf dat hieronder geleden heeft. Het zijn veeleer de nevenactiviteiten zoals het rodelen of het ijsstokschieten, die niet doorgegaan zijn. Het rodelen is in een normale winter een topactiviteit die niemand wil missen. Een tractor trekt vijfentwintig sleetjes langs de skipiste van Holzgau naar boven met daarop vijftig rodelaars. Drie keer op een uur komen ze dan in sneltreinvaart de berg afgesuisd. Dat gebeurt uiteraard alleen maar als de skipistes dicht zijn voor skiërs, dus ’s avonds bij kunstlicht.  Begin januari zijn er nog enkele groepen gaan rodelen op een erg dun laagje sneeuw. Nadien is het daar volledig stilgevallen. Pech voor Elmar, de rodelorganisator van Holzgau, die dikke pakken geld aan zijn neus ziet voorbijgaan.

De schaatsbaan van Grünau is ook al weinig gebruikt deze winter. Eerst wou het wekenlang niet vriezen, daarna lag er bijna constant een laag water over de baan, die het schaatsen onmogelijk maakte. Hetzelfde geldt uiteraard voor het ijsstokschieten. Niet één euro hebben ze daar dit jaar aan verdiend!

Ik kan me ook niet herinneren dat ik de voorbije maanden al een langlaufer gezien heb in dit dal. Daarvoor is de sneeuwlaag nog niet dik genoeg geweest. Het wordt ook waarschijnlijk niks meer dit jaar. Dit zijn toch wel extreme toestanden. Gelukkig wordt er nog steeds geskied. En hoe? De grootste groep van de hele sneeuwklassen is momenteel in het Lechtal. Neerpelt overheerst in Stanzach met meer dan 170 deelnemers. Dat is zo ongeveer de helft van de bevolking. Ze zijn verdeeld over vier huizen en waar we ons ook vertonen, zitten er wel een paar die deze week jarig zijn in Tirol. Laten we eens beginnen in de Krone! Daar vinden we Lisse. Zij is de eerste uit het rijtje, dat ook nog de volgende dagen aan de beurt komt.

 

Neerpelt is natuurlijk geen groep die bij de pakken blijft zitten bij een beetje pech met het weer. Als de avondactiviteiten zoals rodelen en schaatsen wegvallen, gaan ze toch gewoon weer skiën. Aan mijnheer de burgemeester wordt gevraagd om de lichten boven de Stoamandllift aan te steken en de lift in gang te zetten. Die zegt maar al te graag “ja” als hij daarvoor 170 skiërs op zijn piste ziet verschijnen.  

Tot morgen!

Heb je lekker gegeten?

 

We hebben het in de voorbije weken over heel veel dingen gehad, die met de sneeuwklassen te maken hebben zoals het skimateriaal, de skilessen, de skipistes, de sneeuw of juist het tekort eraan, de busuitstappen, de Tiroleravonden, de zoektochten, de kookouders, de medische ploeg, enzovoort. Maar wat is het eerste waar mama en papa naar vragen als de kapoenen thuis komen? “Awel manneke, hoe is het geweest? Was het eten lekker in Tirol?”

Er zijn natuurlijk evenveel meningen als smaken, maar over het algemeen is het eten één van de factoren waar we bij JEKA fier op durven zijn. Er zijn per dag drie stevige maaltijden voorzien plus een vieruurtje van warme chocomelk.

Het ontbijt is standaard een broodmaaltijd met tijdens de weekdagen een paar broodjes die men hier ‘Semmel’ noemt. Lekkere krokante ovenverse pistoleetjes, zeg maar!

’s Middags is er alle dagen soep! Allo, zijn er nog kinderen die alle dagen soep krijgen? Jawel, bij JEKA in Tirol!

Daarna volgt er een groot bord met groenten, vlees en aardappelen. Eénmaal per week zijn het frietjes. Het vlees heeft een variatie die gaat van brochettes over Vlaamse carbonnaden, braadworst, kippenfricassee, varkensgebraad, cordon bleu, kalkoenfilet in suprêmesaus en de onovertroffen “boomstammetjes”.

Een maaltijd is pas afgesloten met een dessertje: bijvoorbeeld yoghurt, een stukje fruit, een biscuitje of een pudding.

En dan is er nog altijd de avondmaaltijd! Eigenlijk is dat opnieuw een broodmaaltijd, maar om de andere dag is er een warm ingrediënt zoals : spek en ei, balletjes in tomatensaus, spaghetti bolognaise of de hit van het moment, de Berner Würstle, een overheerlijk knakworstje, omwikkeld met spekschijfjes en gevuld met kaas. Van groot tot klein likt er duimen en vingers bij af.

 

In het huis Lamme Goedzak in Elmen logeren 45 fijnproevers uit Herselt en één van hen is Michiel. Hij heeft iets te vieren in Tirol en de kookouders van dat huis zijn het te weten gekomen. Sommigen zitten er echt op te loeren of er niemand jarig is tijdens de periode, want dan kunnen ze taart of pannenkoeken bakken. Op zo een ogenblik komen wij dan nietsvermoedend binnen om de jarige te feliciteren. Zo kunnen we delen in de vreugde.

Tot morgen!

Sneeuwtekort, een groot voordeel

 

In de rest van Europa sneeuwt het of regent het, het is er te warm of het is er te koud, het is er storm of er is overstroming. Er is iedere dag wel ergens een weerstoestand, die het nieuws haalt.

Alleen in Tirol schijnt er geen verandering te komen aan het stralende weer. Het lijkt wel of we hier geen deel meer uitmaken van Europa. De storm is aan ons voorbij gewaaid, net zoals de sneeuw die enkele dagen geleden in de verste oostelijke provincies  van Oostenrijk naar beneden gekomen is. Bij de vorige wissel lag er zelfs meer sneeuw in Vlaanderen dan in het Lechtal.

Ondertussen is de maand februari al zo ver gevorderd dat sommigen beginnen te beweren dat de winter voorbij is. De dagen worden weer langer en de zon wordt sterker.Dat vreet aan een sneeuwlaag op de momenten dat de thermometer boven nul komt. Bij een meter sneeuw merk je er nauwelijks iets van, maar met slechts vijf centimeter denk je dat iedere dag de laatste is.

We zijn natuurlijk heel blij met het mooie weer. Het zou me helemaal niet verwonderen als de voorbije vier weken een historisch record aan zonne-uren zouden opgetekend hebben in Tirol. Een paar kleine storingen hebben er tussendoor voor gezorgd dat het zelfs nog even wit gezien heeft, maar méér dan een schoonheidsoperatie was het niet. Het krokusverlof staat voor de deur en het is niet te voorspellen of het Lechtal er wit of groen zal uitzien. Er is nu toch voor de volgende twee dagen een storing gemeld, die zowel regen als sneeuw kan brengen. Meestal gaat regen over in sneeuw en dus is er hoop.  

Voor de verlofgangers, die zich naar Warth en Schröcken zullen begeven, zijn we optimistisch. Er is een respectabee sneeuwlaag op komst, wat ze daar zeer zullen verwelkomen, want zo weinig sneeuw als vandaag, zijn ze niet gewoon. Daarbij is het grootste deel van de pistes voorlopig nog gewoon kannonnensneeuw en dus van nature uit hard en ijzig. Echte verse sneeuw zou een wereld van verschil maken voor het puur skiplezier. Hoe dan ook, de alpine skiërs mogen gerust zijn. Modder en stenen zoals tijdens het Nieuwjaarsverlof zijn er niet meer bij.

De grootste slachtoffers van het sneeuwgebrek zijn de langlaufers en de tourskiërs. Hun parcours is wel erg ingekort. Ik zou adviseren om de latten te laten waar ze zijn en de stapschoenen aan te trekken. Een aantal Almen zijn gemakkelijk bereikbaar en heel zeker dik de moeite waard. Sneeuwgebrek heeft ook een groot voordeel! Je kan overal komen; er is nergens lawinegevaar! 

In Elbigenalp is dat allemaal geen zorg! Daar bepaalt niet het weer, maar Armin Knittel of er geskied wordt. De mannen van GSA Zoersel weten dat maar al te goed en genieten van al de leuke momenten van deze sneeuwklassen.

Vandaag is dat de verjaardag van Pieterjan, die door zijn vrienden in de watten gelegd wordt. Hij straalt als een zonnetje!  

Tot morgen!

Oranje boven

 

Met een titel als deze kunnen we misschien wel de aandacht trekken van de vele honderden Nederlandse bloggers bij WordPress en dat doen we niet zo maar toevallig. We hebben altijd al best kunnen opschieten met de Nederlanders. JEKA heeft immers méér dan één ding gemeen met de noorderburen.

Eerst en vooral: onze vlag en ons logo zijn oranje! Een herkenbare kleur is zeker van belang. Oranje is een kleurtje dat lekker opvalt. Zoiets komt goed van pas als we weer ergens op een vakantie- of scoutsbeurs verschijnen. Want opvallen daar gaat het om! Dat hebben we geleerd van de Nederlanders! 

Daarnaast zijn het verwoede reizigers! Daar hebben ze echt verstand van! Ze voelen zich overal meteen thuis en ze willen het beste aan de beste prijs. Zo zijn wij ook!

Maar de weg naar JEKA hebben ze boven de Moerdijk nog niet gevonden, omdat het vijvertje waarin we in Vlaanderen vissen niet zo ver reikt! 

Vandaag is het zaterdag en we verwachten hier in Tirol drie Tsjechische en twee Engelse JEKA-groepen, die ons aangebracht worden door de zusterafdelingen JEKA-Holidays en JEKA-CS. Voor de rest zit het vol Vlamingen en Walen. Of toch niet?

In het huis Borluut in Elmen verblijft de Prinses Julianaschool uit Brussel! Dat klinkt erg ‘noorderburig’ en dus zijn we eens een kijkje gaan nemen hoe ze het maken. Dit groepje is een heerlijke mix van Vlamingen en Nederlanders, die goed met elkaar kunnen opschieten.  Ook de Prinses Julianaschool heeft al gehoord van Hip hip hoera en ze hebben meteen door wat we daar staan te doen met ons fototoestel. Toeval of niet, maar precies drie volwassen begeleiders van de groep zijn deze week jarig in Tirol: Siegrid, Marjanne en Johan. Een set speelkaarten is leuk meegenomen als verjaardagsgeschenk, maar voor de gelegenheid mag het iets meer zijn! Zij krijgen alle drie van JEKA een regenjasje, dat lekker opvalt. We hebben er blauwe en oranje! Kan je raden welke kleur ze gekozen hebben?    

Tot morgen!

Wandelzoektocht

 

Omdat JEKA graag heeft dat de kinderen van de sneeuwklassen ‘goed bezig’ zijn zonder dat ze geld moeten op doen, hebben we het ooit eens in ons hoofd gehaald om per gemeente een wandelzoektocht te organiseren.

Per groepje van vier à vijf leerlingen wordt er binnen het dorp waar ze verblijven een parcours afgelegd met behulp van een vragenlijst. Er zijn zowel geschreven vragen bij als ook foto’s van objecten die langsheen het bedoelde parcours kunnen opgemerkt worden. Af en toe zal het niet volstaan van iets te zien, men zal het moeten vragen aan de plaatselijke bevolking! Vooral de namen van bergen en rivieren staan niet in de natuur geschreven.  Een huis, een kerk of een hotel daarentegen kan zowel een naam als een spreuk of een datum zichtbaar tonen. Het is meestal een kwestie van pienter genoeg te zijn en scherp om zich heen te kijken. 

Maar toch is ook dat niet altijd genoeg. Ieder jaar ondervinden we dat dingen in Tirol honderd jaar onveranderd kunnen blijven. Alleen zal, op het ogenblik dat er daarover een vraag gesteld wordt in onze wandelzoektocht, het essentiële onderdeel veranderen of verdwijnen. Zo zijn in Bach een reuzegrote fles en het bureau van Airsport Tirol van plaats veranderd, nadat ze in onze vragenlijst waren opgenomen.  In Häselgehr was er een oude kleermaker die sinds mensenheugenis op een versleten reclamebord Lederhosen aanprees. Je kan het al raden! Winkel dicht, bord verdwenen!  

En in Stanzach vind je zitbanken voor toeristen, die wat willen rusten tijdens een wandeling, die in de zomer de Stanzacher rundwanderweg heet. Eén van die banken is gesponsord door JEKA en we hadden er in de eerste versie van de zoektocht een vraag over: “Wat staat er voor de bank?”

Oorspronkelijk stond er een picknicktafel voor. Die was verdwenen na de eerste winter. En daarna is de bank zelf beginnen rondreizen in Stanzach, zodat we nooit meer zeker weten of onze vraag nog wel langs het parcours kan beantwoord worden of dat we misschien de rangschikking van de vragen moeten aanpassen. In ieder geval hebben we geleerd dat een wandelzoektocht een momentopname is en dat we er ieder jaar weer aan moeten sleutelen om ze bruikbaar te houden. En daarom moeten we zelf de zoektocht in iedere gemeente controleren. Zo zie je maar! Een JEKA-medewerker op wandel is misschien wel een JEKA-medewerker aan het werk.

 

In Bach hebben we niet hard moeten zoeken naar jarige kinderen. Het huis Trudo is één van de grootste huizen van JEKA. Groepen van zeventig deelnemers kunnen er verblijven en in zo een aantal is er altijd wel iemand jarig tijdens de sneeuwklassenperiode. Gisteren waren er zelfs twee, die precies op dezelfde dag geboren zijn en samen in de klas zitten bij de GBS Sint-Antonius-Zoersel. Het zijn Lynn en Sylvie!

En daarmee zijn we voor deze periode nog niet op het einde van onze zoektocht in Trudo.  

Tot morgen!

Het JEKA-virus

 

Iets waar JEKA met enige trots mee durft uit te pakken, is het medisch team. Het is hoog tijd dat we deze ploeg eens in de bloemetjes zetten, want ze zijn het misschien nog meer waard dan alle andere vrijwillige medewerkers van JEKA. Zij moeten immers verlof nemen om dan hier gratis en voor niets de schrammen, builen, snottebellen en zere kelen van onze sneeuwklaskinderen te komen verzorgen. 

Een medisch team is in een normaal gevulde periode bijna altijd één dokter en twee verpleegsters of soms ook al wel eens een verpleger. Zo was het de voorbije periode, maar gisterenavond is het nog maar eens wissel geweest en is er een vers team binnengevallen. Vandaag hebben we niet alleen twee verpleegsters maar zelfs drie dokters in huis.

Dokter Marcel heeft voor de gelegenheid zijn dochter meegebracht, die zelf ook afgestudeerd is als dokter en zij heeft haar aanstaande echtgenoot mee, die ook al arts is. De bedoeling is dat de jonge garde de smaak te pakken krijgt en dat daardoor de toekomst verzekerd blijft. We hebben de goede hoop dat ze voor vele jaren gelanceerd zijn. 

We vermoeden dat JEKA zelf zoiets moet zijn als een virus voor medewerkers. Als je er eenmaal van gebeten bent, kom je er nog heel moeilijk van af. Maar je moet er wel eerst eens van overtuigd geraken om naar Tirol te gaan, voor je weet wat het is. Daarna kan je dat virus maandenlang latent in je mee dragen en tegen dat het herfst wordt, begint het te kriebelen. Je zit gewoon te wachten op je vertrekbrief voor de JEKA-sneeuwklassen in het Lechtal. Alle medewerkers hebben er weet van. Het medisch team mag ons van alle beestjes af helpen, maar het JEKA-virus laten ze best maar zitten. Hopelijk wordt deze nieuwe lichting dokters zelf besmet.

Ondertussen zijn de gezonde mensen buiten te vinden in de buurt van de skilokalen van Stanzach en Elbigenalp.

Bij de Basisschool Domino van Lummen hebben ze zelfs twee jarigen: juffrouw Marleen en leerlinge Sara. Ze logeren in het huis Raphaela in Bach en ze zullen de komende dagen skiën in Elbigenalp. Hun materiaal hebben ze zo net afgehaald; de piste is in prima staat en zij zijn er helemaal klaar voor.  

Tot morgen!

Mijn sneeuwschoolboek

           

Voor wie het interesseert, het heeft vannacht één centimeter gesneeuwd en alles ziet weer wit in het Lechtal!

Dat nog te zien voor hun vertrek was de grote wens van de kinderen die vanavond naar huis gaan. Voor de aankomers kunnen we niks beloven. Misschien is het morgen al weer weg.  

Dan zullen we het vandaag maar eens hebben over iets minder vluchtigs dan de sneeuw. Alle kinderen, die met JEKA op sneeuwklassen komen, krijgen reeds in België een sneeuwklassenboek. Nu hebben de taalpuristen zich waarschijnlijk al honderd keer doodgeërgerd aan mijn woordgebruik. “Sneeuwklassen”, dat zou een germanisme zijn, maar buiten de hooggeleerde germanisten zelf weet niemand dat er iets mis is met “sneeuwklassen”. Goed, het moet dus wel “sneeuwschool” zijn! Het boek heet waarschijnlijk daarom: “Mijn sneeuwschoolboek”. Maar zelf ben ik zo gewoon van sneeuwklassen ter zeggen, dat het wel altijd daarbij zal blijven. In dit artikeltje zal ik het daarom enkel nog hebben over “het” boek. 

Twee figuurtjes, Sigi en Pepi, leiden ons doorheen het boek, waarmee wij het Lechtal beter leren kennen. Het begint met een typische Tiroler  groet: Grüss Gott! 

Daarna volgen 112 vlotte lees- en doebladzijden met schoolvakken die tegenwoordig zelfs niet meer bestaan: geschiedenis, aardrijkskunde, staatkunde, natuurkunde …  en uiteraard ook hele bladzijden over het skiën zelf. 

Het boek is samengesteld door mensen die van wanten weten. Zij staan al heel hun leven in het onderwijs en komen zelf al vele jaren met JEKA op sneeuwklassen, oeps, sneeuwschool in het Lechtal!  Paul en zijn team van de Mozaïekschool van Hasselt hebben een aantal jaren geleden tijd noch moeite gespaard om een degelijk werkstuk af te leveren voor alle Vlaamse leerlingen. Leerkrachten van andere scholen hebben het boek grondig getoetst aan zijn gebruiksvriendelijkheid en daarna werd er een franstalige versie uit gedistilleerd.

De Mozaïekschool uit Hasselt is al sinds mensenheugenis vaste klant op de piste van Knittel in Elbigenalp. Als Paul op de piste aanwezig is, zal je je misschien afvragen: “Waar heb ik dat gezicht nog gezien?” Wel, hij is de man met bril op de frontpagina van het JEKA-Sneeuwschoolboek.

 

En terwijl we toch op die piste staan, kijken we nog eens uit naar een jarige. De Mozaïekschool is met 72 deelnemers de grootste groep van het moment en daarom is het bijna logisch dat we daar onze feesteling vinden: Olivier wordt er vandaag twaalf. Het boek heeft hij al; een set speelkaarten vervolledigt zijn geluk.

Tot morgen!